قدس آنلاین- اگر از من بپرسند مهم‌ترین وظیفه روابط عمومی‌های آموزش و پرورش چیست؟ خواهم گفت مردمی‌سازی دستگاه تعلیم و تربیت و روان‌سازی ارتباط و تعامل.
معتقدم اصلی‌ترین عامل زاویه‌دار شدن رابطه مردم به‌عنوان اولیاء با مدرسه، کلاس و کتاب و... ضعف مفاهمه و درک متقابل است. شاید این عدم تفاهم بی‌ارتباط با رخوت رسانه‌ای روابط عمومی‌ها و ضعف مهارت‌های ارتباطی مدیران آموزش و پرورش با نهادهای خبری نباشد.
گریز از رسانه‌ها و مهم‌تر از همه خصم‌انگاری آن و کم محلی به خبرنگاران که غالباً هوادار و دلسوز مدیران و دستگاه آموزش و پرورش هستند، موجب ایجاد دیواره‌ای از بی‌اعتمادی بین مردم و رسانه با آموزش و پرورش شده است.
به اعتقاد بنده با وجود تعارفات صوری و سطحی، هنوز مدیران آموزش و پرورش با رسانه و خبرنگار قهر و کم مهرند و خبرنگاران نیز بر این گمانند که مدیران آموزش و پرورش حرف‌های مگو و واقعیت پنهان زیادی دارند که از ضعف دانش و آگاهی‌های مهارتی حوزه‌ای خبرنگاران خلوت خانه‌ای امن و آرام ساخته‌اند.
شاید بهتر باشد برای دو سویه‌سازی مناسبات مدیران و خبرنگاران، ادبیات ارتباطی مدیران و دانش و مهارت خبرنگاران باز تعریف شود.
این یک واقعیت است که مدیران آموزش و پرورش بیش از همه به خبرنگاران نیازمندند، تا حوزه مأموریت خود را در زمینه‌های ارتباطات نوین مردمی بهبود و بسترهای لازم را برای توسعه ارتباطات فرابخشی، به‌ویژه حوزه‌های بین‌المللی که متأسفانه کارنامه‌ای مشروط دارد ارتقا ببخشند.
آموزش و پرورش تا زمانی که به رسانه‌ها به‌عنوان فرصت نگاه نکند نمی‌تواند مشکلات خود را در عرصه‌های جدید رسانه‌ای و بخصوص فضاهای نوپدید مجازی حل و از آن برای توسعه و بازسازی خود سود ببرد.
اوضاع جاری که هیچ برازنده دستگاه مردمی آموزش و پرورش نیست، موجب خواهد شد سطح سواد رسانه‌ای و تحلیلی کارگزاران از قواره مدیران علمی و فنی به دست اندرکاران امور اجرایی و میدانی فرو کاسته شود و فرصت‌های مفاهمه و همدلی با مردم، مدرسه، دانش‌آموزان و... از دست برود.
نظر شما